سلام
من یه دختر زیر 25 سالم که حدود 6 ماه پیش یکی از پسرهای فامیل که زیر 30 ساله بهم به صورت خصوصی ابراز علاقه کرد یعنی پیام داد بهم و گفت که قصدش ازدواجه.
خانوادشم قبل از اینکه خودش به من بگه رسمی از خانوادم خواستگاری کرده بودن و جواب رد شنیده بودن .
من میدونستم که خانوادم راضی نمیشن اما انقدر ابراز علاقه کرد و این داستان ادامه پیدا کرد که منم بهش وابسته شدم.
میدیدم همو دمه دانشگاه و با هم تلفنی ارتباط داشتم هر چی من میگفتم خانوادم نمیذارن میگفت راضی میکنم...
تا اینکه بعد از 4 ماه که با هم در ارتباط بودیم من به خانوادم بنا به دلایل گفتمو خیلی عصبی و ناراجت شدن و گفتن باید همین الان این داستانو تموم کنی چون میگن وضع مالی اونا خیلی پایین تره و اینکه کلا از نظر خانواده ی من سطح فرهنگ اونام پایین تره و میگن اگه این وصلت انجام بشه ما ابرومون تو فامیل میره...
با اینکه پسره خیلی خوب و مذهبیه هیچ مورد بدی ازش ندیدم..خودش کارمنده و از مهر دانشجو میشه. حالا بعد 4 ماه که رابطمون تموم شده بود باز به دوستم پیام داد که به گوشه من برسونه که با پدرم صحبت کرده و پدرم بهش گفته هر خواستگاری بیاد تو رو میذاریم یه کفه ترازو و خواستگار دیگرو طرفه دیگه.
و اینکه گفته فعلا طرف من نیاد تا ببینیم قسمت چی میشه و گفته که مادرمم خیلیییییی مخالفه. حالا اون باز امیدوار شده و میگه من راضی میکنم اصن یا تو یا تا اخر عمر هیچکس.
قسم میخوره و اینو میگه. منم چن روزه باز هواش افتاده تو سرم و همش بهش فکر میکنم خیلی دوسش دارم ولی نمیخوام کسی مسخرمون که که چرا این وصلت و انجام دادیم و خواستگار خیلی بهتر میتونسته برام بیاد...
اما من مطمئنم که پسره خیلی خوبیه و هیچ
کس دیگه نمیتونه منو به اندازه اون دوس داشته باشه... الان گاهی به دوستم
پیام میده که دوستم به من برسونه حرفشو...
تو رو خدا راهنماییم کنید که چیکار باید بکنم که بهترین انتخاب و انجام بدم... همش میگم کاش دوسش نداشتم...