سلام
من اول یه سری اطلاعات کوتاه بدم در مورد خودم بعد برم سر سوال

من یه دخترم بالای بیست سال ،  اهل دوست پسرم نبودم . چند وقته یه اقا پسری ذهنمو مشغول کرده ولی چون ایشون از خانواده دور ما هستن رابطه با هم نداریم و کلا تو عمرمم یکی دو جمله بیشتر باهاشون حرف نزدم پس ایشون منو زیاد نمیشناسن شاید اصلا اسمم رو هم یادشون نباشه .

ولی من ایشونو تا حدود زیادی میشناسم. میدونم که خیلی شبیه من هستن و خیلی روشن فکرن و خیلی خصوصیات خوب دیگه.... ( نیاز بود میگم)

از شخصیتش خیلی خوشم میاد. با همه پسرایی که تا به حال دور و برم دیدم فرق داره . دست خودم نیست اون اوایل خیلی سعی کردم بهش فکر نکنم و انکارش کنم ولی هی میاد تو ذهنم.

مخصوصا زمانی که برام خواستگار میاد و با خواستگارام صحبت میکنم ناخوداگاه با اون خواستگار مقایسش میکنم و میبینم چقدر فرق داره با بقیه بیشتر ذهنمو درگیر خودش میکنه. فکر میکنم مثل اون دیگه هیچ وقت سر راهم قرار نمیگیره .

فکر میکنم من به احتمال زیاد تا اخر عمرم مجرد میمونم.چون احتمال رسیدنم به اون شخص در حالت عادی صفره و از طرفی هیچکس دیگه به دلم نمیشینه و میترسم از اینکه بعد از ازدواج همسرمو با اون مقایسه کنم و خودم از نظر روحی ناراضی باشم و زندگی یه پسر بی گناه رو هم تباه کنم.

حالا از طرفی من به تازگی از پسرای زیادی شنیدم که میگن ما بدمون نمیاد دختر بیاد خواستگاری پسر ( بر خلاف چیزی که همیشه مشاورا و پدر مادرا و معلمامون میگفتن ) مثلا تو همین سایت خوندم که پسرا این دخترا رو تحسین میکردن! یا مثلا همین پسریی که من ازش خوشم میاد گفته بوده که من دختری که بره خواستگاری رو به خاطر شجاعتش و به خاطر مقابله با عقاید غلط تحسینش میکنم و اینو حق دختر میدونم!!